Afgelopen week, donderdag, was het eindelijk dan zover. Na 3 dagen olijven plukken (ho ho, we zijn nog lang niet klaar hoor, maar we doen het dit jaar in fases), gingen Rachel en ik naar de bergen om daar de wandeling van de Monte Sibilla te gaan doen. Al 4 seizoenen vertellen wij onze gasten erover, maar zelf hebben wij het nooit kunnen ervaren. Tja, tijdens de zomer is het druk op de camping , wij hebben 2 jaar Covid restricties gehad (mochten wij lange tijd niet uit het dorp of de provincie) en een keer was er een aardverschuiving en mocht er niemand lopen.

Maar nu, donderdag 20 oktober, gingen wij vol enthousiasme op pad. Wij hadden zelfs een rugzak met broodjes, snickers en water bij ons (vroeger waren wij dit altijd vergeten tijdens onze lange wandelingen). Ook wat warme kleding ( in Loro Piceno 25 graden) want wij gingen tenslotte naar 2173 meter.

Onderweg nog even gestopt voor een cappuccino in het mooie Montemonaco ( aanrader ook voor gezinnen met kleine kinderen; fantastische speeltuin en kabouterpad , plus om de hoek een groot meer (Lago di Gerosa)). Daar werd ons wel al verteld dat wij niet naar boven konden met de auto ivm werkzaamheden.

Om 10:02 begonnen wij onderaan de berg met wandelen. Het was al warm en Rachel had spijt van haar lange broek ( tja…), maar volle goede moed gingen wij omhoog. Het uitzicht was direct al prachtig, maar het zou de komende uren alleen maar mooier worden.

Gelukkig waren er ook mannen aan het werk, want als wij ergens de pest aan hebben is wegafzettingen zonder dat er gewerkt wordt

Na 1,5 uur kwamen wij bij het begin (!) van de route ( de berghut/il rifugio ) en namen wij 5 minuten de tijd om wat water te drinken en een broodje te eten. Daarna gingen wij linksaf het pad op (later bleek dat dit waarschijnlijk tegen de richting was, van hoe alle anderen lopen?). Een breed pad, waardoor je goed van de omgeving (lees; de vergezichten op de omliggende bergen en dalen) kunt genieten. Je moet natuurlijk heel wat hoogtemeters afleggen en dan wordt het vanzelf puffen en steunen met deze temperaturen. Ook Pippa ging steeds langzamer lopen.

Na vele bochten kwamen wij op een stuk waar de weg was weggezakt, dus even voorzichtig hierlangs. De schapen lagen al helemaal beneden, waardoor wij geen last hadden van de honden en Pippa niet de neiging had om de schapen op te jagen.

Uiteindelijk, om ca. 13 uur, kwamen wij bij het hoogste stuk. Daar wordt het echt klauteren en spectaculair. Steeds hoger en hoger, totdat je op het bovenste stukje berg (echt een rots die boven alles uitsteekt) staat. Ja en dan is het gewoon genieten…. Zo’n mooi uitzicht!! Je ziet de zee, de andere bergen, de heuvels en dorpen van Le Marche (natuurlijk had ik een verrekijker meegenomen, maar… in de auto laten liggen) en je zou zelfs Loro Piceno kunnen zien liggen (tja… als je een verrekijker bij je had).

Na de top gaan wij beginnen aan de afdaling (voor vele anderen die ons voorgingen was dit dus de heenweg). Dan komt ook de grot van Sybil (https://turismomarche.com/la-sibilla-delle-marche-verita…/) op ons pad. Natuurlijk leerde ik pas van de legende de dag na onze wandeling, maar voor de maagden onder ons (als het gaat om deze wandeling dan he); zeer interessant.

Iets verder moeten wij met behulp van een stalen ketting naar beneden. Voor veteranen geen probleem, maar voor Pippa toch wel een angstmomentje. Met z’n drieën overkomen wij ook dit obstakel en dan lopen wij verder over smalle paden. Langs steile bergwanden en over alpenweiden.

Na 4 uur lopen zijn wij weer bij de rifugio. Helaas dan nog een uur naar beneden waar de auto staat (en gaat er weer een berichtje naar de jongens dat zij ook (na schooltijd ook al naar beneden) naar het dorp moeten lopen (voetbal), want wij zijn niet op tijd thuis). We voelen de spierpijn ( tja misschien op betere schoenen lopen ipv gympies) al opkomen en zijn ook best moe en bezweet (boven was het even wat frisser, maar inmiddels is het weer warm en blijken wij behoorlijk verbrand in de gezichten en nekken). Thuis ging ik aan het bier en Rachel naar de yoga!​!

Echt genieten!!! Dus voor allen die nog (of weer) komen… ga deze wandeling ( of een van de andere bergwandelingen) maken! ( in de zomer gaat er elk uur een busje vanuit Montemonaco richting de rifugio (dat scheelt dus in totaal 2,5 uur lopen).

Oke, dat was ons verslag… nu strompel ik naar buiten… takken verbranden.