En dan lijkt alles al zolang geleden…

Vorige week. Zwarte lucht, orkaankracht wind en heel veel regen. Tenten, meubels, etc vliegen door de lucht. Bliksem slaat overal om ons heen in. Tranen en paniek. Zoveel verwoesting in een kwartier.

Vandaag. Het is nog vroeg en de zon warmt alles al behoorlijk op. Rachel zorgt dat alles in de bar klaarstaat en het zwembad weer klaar is voor een nieuwe dag. Zelf maak ik het badgebouw schoon.
Dan wordt de camping wakker: de eerste mensen gaan naar het toilet, een vader gaat een rondje trimmen en een jongetje loopt met mij mee (” wat doe je?” en “waarom?”).
De camping is open….overal is leven en iedereen lijkt te genieten.
Gisteren hadden wij onze eerste Italiaanse avond. Terras vol.. de kinderen deden een renspel en de ouders dronken en kletsten wat. Vervolgens aan tafel…heerlijke echte lasagne en daarna vlees en aardappeltjes. Bereid door een Italiaans restaurant uit het dorp. Muziekje erbij. Als afsluiter watermeloen en natuurlijk vino cotto!!
Rachel en ik doen een stapje terug….het is gelukt..de camping is open. Zo trots op Rachel, Joep en Siem ( en ook op mijzelf😎).
Dit is dus gevoel van geluk!