Het is maandagmiddag en er is 10 minuten volledige stilte en rust. Voor héél héél even.
In huize van Hilst/ Hogerwerf is er eigenlijk altijd wel geluid. Of er nu huiswerk wordt gemaakt, tv wordt gekeken, wordt gegeten of wordt gespeeld… altijd geluid! Muziek, spelende kinderen of een juf die via de Meet de huiskamer binnenkomt. Als we buiten zijn, zijn daar de vogels, af en toe een tractor, blaffende honden of onze eigen katten… Eigenlijk ook volledige rust en stilte maar niet zo stil als vanmiddag! Héél, heel even!
Vandaag gingen wij nog op pad, dit voordat wij mogelijk in een lockdown terecht komen. Even wat anders dan ons terrein; de jongens hadden tenslotte een dagje vrij.
Eerst zouden wij naar de bergen gaan maar daar hadden Joep en Siem geen zin in. Ok dan naar Perugia of Assisi; hmmm daar waren wolken… dus ook een slecht plan. Dan maar op naar Lago di Cingoli en Cingoli. In de auto, hond mee… radio aan. “Mag die wat harder?”, “Zullen we een spelletje doen?”, geluid… altijd geluid. Super gezellig natuurlijk want anders is het wel heel saai!
Eenmaal aangekomen bij Lago di Cingoli, is daar een heel gezellig barretje… nee….eerst gaan we lopen… daarna misschien een drankje.
Wij lopen en lopen. Een prachtig maar best spooky meer.
Om ons heen twee échte jongens met takken als steeds verschillende wapens. “Pak je rocket launcher. Ja, schieten! Zo, alweer 100 punten”. Rennend met Pippa achter hun aan, ontdekken ze alles rondom het meer. “Hier kunnen we wel de avontuurlijke route nemen”. Wij kijken en beslissen dat toch maar niet te doen. (Neem een gigantische steile wand met losliggende kiezels voor je, wat uitkomt in het meer.) Wij lopen toch ‘gewoon’ door. Althans ‘gewoon’, op zich ook een zeer avontuurlijke route, aangezien hier al tijden niemand is geweest.
Hup en weer zijn ze weg. Alles wordt ‘uit de lucht geschoten’ en achter elk bootje en achter elke waterfiets ‘zit iemand verstopt’ en wordt geraakt. “Ja pak die scar”. “En daar een ammo-box (ok, voor diegene die het net als ik niet kenden; een munitie-box). “Nee, vanuit de bosjes kun je beter een minigun gebruiken ‘.
Heerlijk al dat geluid. Ergens heb ik spijt dat ik ooit overstag ben gegaan om Fortnite toe te staan… maar ja… Ze zijn wel lekker bezig 
“Mogen wij hier zitten om wat te eten”… Siem heeft een rugtasje gevuld met een appel, een mandarijn en chocolaatjes. (Daardoor heb ik zelf ook snel een rugtas gevuld met fruit en drinken).
Wij lopen nog wat verder, wij willen namelijk weten wat er achter die rots is… Ok drijfzand,
Pippa die er in wegzakt, dus drie van ons vier lopen er keurig omheen…tja, eentje probeert er toch overheen te lopen. Resultaat; natte en vieze schoenen. Maar goed… we lopen verder en gaan dan zitten. Wij eten allemaal het fruit, de paprika en de gesmolten chocolaatjes op… en dan… dan is daar in ene stilte. Echt complete stilte. Geen enkel geluid. Geen ‘geknal van een rocket launcher’, geen ‘ammo-boxen’ die gevonden worden. Complete stilte. In ene. Siem die in het rugzakje dus ook een Donald Duck had gestopt en volledig in zijn boekje zat. Joep die met zijn ogen dicht op zijn rug lag en Rens die hem volgde. En ik… ik was verbaasd. Stilte, rust. Geen enkel geluid!! Echt helemaal niets. (Ok, alleen een vogel). Zeldzaam. En dat duurde zeker 10 minuten. “Zullen we gaan?” De stilte duurde waarschijnlijk te lang. De ’tactical shotguns’ (lees; houten stok) werden weer opgepakt en daar gingen we weer. Gelukkig weer geluid om ons heen! Heerlijk. Het was weer een topdag.
