Het is maandagochtend… wij worden wakker, de zon schijnt en de jongens hoeven niet maar school… Een feestdag in Italië… zo’n dag die dan ook helemaal niet in de schoolagenda van de jongens staat (deze dag bestaat dus “gewoon’ niet op papier, net als de weekenden; ach wel zo overzichtelijk 
). Maar goed.
). Maar goed.Vandaag is het een dag waar wij echt naar uit hebben gekeken! Een dag waarvan wij wisten; dit gaat iets veranderen in ons leven op dit moment. Ohhh wat fijn. Wat een heerlijke gedachten. Het was de laatste ochtend wakker worden met tintelingen… uhmmm zal je denken “je wilt toch iedere dag wakker worden met tintelingen?” “Ja dat klopt, maar wel met tintelingen op de goede plek… en dit zijn tintelingen overal…overal waar je ze niet wilt hebben!”. Tintelingen in je armen, je nek en in je handen… je handen die je amper nog kunt gebruiken in de ochtend. Die elke ochtend stijf staan als je wakker wordt; dat is dus ook iets wat je niet stijf wilt hebben staan…
Maar…het is de laatste ochtend! Alhoewel Rens met een tintelend onderbuik gevoel wakker wordt. Het zal toch niet? 
Vol enthousiasme halen wij ons veel te oude en dure bed uit elkaar. Zo’n bed wat je kunt kopen als je voor het eerst een huis koopt en waarvan je je nu afvraagt… ‘hoe hebben wij het kunnen betalen?’ Wij vragen ons ook af of het onder elk bed zo enorm ranzig is, of wij dat hout van het bed niet kunnen gebruiken en of wij het bed voor die 75 euro toch niet beter zelf naar beneden kunnen tillen en het weg kunnen brengen. Nee, wij beslissen dat het gewoon boven blijft staan. Nou ja gewoon… wel helemaal uit elkaar, op zijn kant in de gang, pootjes eraf en klaar voor de dump.
Met dat mooie weer en eindelijk code geel (zaterdag mochten we toch nog niet op pad, dus zouden wij vandaan écht naar het strand gaan) maken wij de slaapkamer grondig schoon, alle lijstjes en onze spiegel van de kant want vandaag komt ons nieuwe bed!!!
Klaar met de schoonmaak dus even een potje Monopoly, met 110.000 gulden in het midden; het is tenslotte een vakantiedag, een fantastische dag waarop de zon volop schijnt en wij binnen wachten op ons nieuwe bed. Ach het is het natuurlijk allemaal meer dan waard. Vanavond slapen wij weer lekker!
De telefoon gaat, ja dat zijn ze, ik leg uit waar wij wonen, stuur een live-locatie en wij wachten nog even. Daar zijn ze echt!
Wauw, wat blij kan je met iets zijn… nou ja, heel even dan. En waarom heel even? Nou je raadt het al….het zal toch niet in één keer goed gaan! Twee zeer aardige mannen komen binnen… lopen naar de hal en kijken bedenkelijk. Hmmmm…. tja….hmmmm. Ze zeggen dat het onderstel wel heel groot is. Ja dat klopt! 180 bij 200 meter; dit in tegenstelling tot Italianen die een bed van 160 kopen. Wij dus niet! Ik wil een beetje ruimte in mijn bed…tijdens het testen in zo’n klein bed werd ik al gek.
Het onderstel wordt gepakt, ze komen binnen, lopen de trap op, mompelen iets, lopen weer terug en dan die woorden: “het past niet”. Sorry?!?! Hoe dan? “Geen probleem hoor, het kan opgelost worden. U besteld twee nieuwe losse delen, deze maken wij vervolgens weer aan elkaar vast als het boven is, en de rest van het bed blijft hetzelfde”. “Ok, en hoe lang kan het duren?” “Minimaal 2 weken!”
En wij denken…Oh ja… ok… en de feestdagen komen er aan….dus… dus….En verder denken wij eigenlijk niets; nou ja misschien denken wij dat wij niet anders hadden verwacht… Hahahah het zal in één keer goed gaan.
.De mannen zijn weg, wij vloeken wat, lopen naar boven en zetten met zijn vieren het oude, te dure bed weer in elkaar. Ach vanavond slapen wij in ieder geval in een schone slaapkamer, dat is ook wat waard!
Als een malle gaan wij naar het strand, want de zon gaat al bijna onder, wij genieten daar volop van het prachtig versierde Civitanova, wetend dat wij dinsdagochtend met alles tintelend weer wakker worden.
