Al heel lang was er bij ons de wens om een hond in huis te nemen… maar ja tijd- en ruimtegebrek. Qua ruimte kunnen wij wel zeggen dat wij best een grote “tuin” hebben (ruim 5ha)…en tja geld zullen wij nooit in overvloed hebben. Ook waren er twee mannen die telkens zeiden “beloofd is beloofd” (in al onze opvoedkundige wijsheid hadden wij gezegd dat wij wanneer wij in Italie zouden wonen, er een kat en hond zouden komen).
Na eerst twee katten in huis te hebben gehaald (gewoon op een doordeweekse schooldag, terwijl de een weer eens in een kantoor zat te wachten op allerlei vergunningen, werd besloten niet 1 maar 2 katten te nemen) (toch wat makkelijker daar die naar de kattenbak gaan, zich zelf buiten vermaken) waren wij nu toe aan een hond. Al waren er nog wel wat bezwaren… “katten kosten niets” werd er gezegd, maar na 2 operaties, sterilisaties en vaccinaties (oh en de opvang in de kerstvakantie…) weten wij nu beter. Maar we bezuinigen al jaren op de kapper (), geen seizoenkaart en uitwedstrijden Ajax meer en geen dancefestivals… dus…
Donderdag gingen wij (zonder de kinderen) naar het plaatselijke asiel (rifugio of canuli). Bij aankomst begonnen 200 honden te blaffen (“portami a casa” of “neem mij naar huis”) en te springen tegen hun hekken. Een hondje met zijn achterpoten op een karretje verwelkomde ons… dit ging heeeel moeilijk worden! De meeste honden zaten met z’n tweeën, maar er waren er ook met drie of alleen. Er zitten momenteel zoveel honden hier in het asiel mede door de laatste aardbevingen (mensen hebben geen huis meer en wonen in een soort portacabin). Ons “eisenpakket” : lief voor kinderen, kunnen wonen met katten en goed kunnen omgaan met heel veel verschillende mensen. Wij wilden eigenlijk een wat oudere hond, want die zouden wij dan redden uit het asiel. De mevrouw van het asiel melde direct dat dit voor deze honden niet haalbaar was… geen hek om ons terrein en dan vluchtgevaar.
Bleef over een puppie..
Wij naar de kooien met puppies (lopend langs tientallen smekende honden… “sono il più dolce e il più bello” of “ik ben de liefste en mooiste”). Daar zaten een stuk of 10 verschillende soorten hondjes. Kiezen werd steeds makkelijker (!!??).. Pff, gelukkig zijn wij emotioneel heel sterk en doet dit alles ons niets. Om het ons makkelijk te maken zeiden wij dat wij gingen overleggen en na het weekend terug kwamen.
Maandag was het dan zover. Eerst in het weekend een mand, riem, eten, etc. gekocht en met de jongens besproken hoe wij het gingen doen. De jongens mochten niet mee naar het asiel..dat zouden zij niet aankunnen dachten wij (nogmaals wij hadden er natuurlijk geen enkele moeite mee om een keuze te maken uit 200 honden).
Terug bij het asiel, liepen wij snel naar de kooien met de puppies. Rachel nam snel de beslissing te gaan voor een zwart-wit hondje (in werkelijkheid duurde het weer lang en was de keuze niet zo eenvoudig…”die bruine is ook lief he?”, “het zijn zusjes, dus zullen wij zij dan alle twee nemen?”, “oh en die met dat oortje?’).
Maar uiteindelijk, na het tekenen van de papieren, reden wij naar huis met ons nieuwe familielid: Pippa!
Van een hartelijk welkom was geen sprake; twee rode katers met hoge ruggen. Natuurlijk enkele keren uit angst het huis ondergescheten en verder bang in de mand zitten. Daarna de jongens ophalen; de oudste wat onverschillig en de jongste helemaal gelukkig.
Vannacht twee keer eruit om te laten plassen en poepen en verder goed geslapen.
Net een rondje door het dorp gedaan (“oh… carina!!”), nu uitgeput in haar mandje…
Het gezin is compleet (of toch haar zusje nog ophalen?). Straks in de zomer zal zij iedereen welkom (‘benvenuto”) heten.
