Wij hadden besloten om met het vliegtuig te gaan, wel zo relaxed. Dus hup midden in de nacht naar Bologna…dit keer broodjes en een mes mee…want iets kopen op het vliegveld is schrikbarend duur (wij zijn Loro Piceno gewend). Eenmaal op de parkeerplaats vlakbij de luchthaven staat er een schreeuwende Italiaan dat we op moesten schieten…de taxi naar het vliegveld gaat weg, dus auto snel parkeren, naar binnen (Rens, even iets regelen) en gaan…whaaaa stress… en wat als wij 5 minuten later waren geweest? Dan had hij nog geen vrij gehad… maar dat gunnen wij hem wel…Maar onze broodjes en chocopasta dan?? Ok, wij besluiten de chocopasta en het broodmes maar in de auto te laten… de broodjes, de ham, de smeerkaas en de twee kleine messen gaan wel mee. Ok, hup in die taxi en binnen now time staan wij voor de luchthaven. Binnen de broodjes smeren en eten is geen optie en echt heel gênant (aldus Joep en Siem). Dus de broodjes worden daar gesmeerd en gaan in een zakje mee naar binnen (tja…dit hadden we thuis ook kunnen doen…maar goed ). Ai en de messen…die worden verstopt in de bosjes voor als we terugkomen!!! “Jullie zijn echt raar hoor”. Ach wel weer fotoboeken en verhalen voor later! Eenmaal binnen wachtend tot de luchthaven echt open gaat eten wij in ‘alle rust’, die heerlijke verse, geplette broodjes met veel te veel ham (iets wat normaal natuurlijk niet mag).

En daar gaan we, het mooie weer en de bergen achter ons latend, op naar Nederland… wij landen op Eindhoven en worden opgehaald door Germen. Super lief én gezellig. “Zo het weer is hier wel even anders en alles is plat”. En dat is het!

Er worden twee weken lang online Meets gevolgd, bitterballen gegeten, verse stroopwafels van de markt, verse Nederlandse kaas gekocht, shoppen in Amersfoort, wandelen langs het strand en in de wind, genoten van familie en vrienden, nieuwe en verbouwde huizen bekeken, borrelen in mooie cafés en heerlijk gegeten en tegelijk genietend van elke hap (want ohhhh wat is het duuren wat zijn wij het niet meer gewend). Oh ja en natuurlijk wezen midgetgolfen (want dat doe je als je in zo’n huisjespark zit).

En nogmaals dan praten wij dus nu niet over het afscheid nemen, want dat is én blijft kut, maar was mooi.

Zo, na 2 weken weer terug naar huis. Gebracht naar Eindhoven, door Wim en hup in het vliegtuig, geland op Bologna en hopelijk om 18.00 uur thuis, als alles goed gaat. (Dit laatste is natuurlijk vragen om problemen).

Eerst even kijken of de messen er nog waren!! En ja hoor…deze lagen er nog! Top, die konden dus weer meer naar huis en de messenset blijft dus compleet. En daar kwam onze taxi weer aan, die ons naar onze beveiligde parkeerplaats bracht. “Hé, de auto staat niet meer op dezelfde plek”. Oh ja… de sleutel moest Rens achterlaten op de heenweg, iets wat hij mij pas in het vliegtuig vertelde. Hmmmm en daar hou ik dus niet van… Ach altijd iedereen vertrouwen, maar met enige scepsis dus richting onze auto. “Hé, het lijkt wel of wij een lekke band hebben”. En dat klopt. De band is lek, niet zacht, maar compleet lek. Ach, even bandje wisselen… ’thuisrijband’ erop. En zo gezegd, zo gedaan. Maar 3 uur rijden op zo’n band is ook arelaxed, dus geen optie. Even naar de garage, die de meneer van de parkeerplaats doorgaf. Ik had direct een theorie over dit gebeuren. Maar goed…Binnen een half uur en maar 15 euro lichter, is de band gemaakt en kunnen we rijden, op naar huis!

Halverwege even wisselen omdat Rens last heeft van zijn been, hij tankt en wij rijden weer. Wij rijden behoorlijk schokkend, best raar! “Het zullen wel de banden zijn, of weer even wennen aan onze auto “. En dan in ene “Neeeeeeeeeee, dat meen je niet, wat een sukkel ben ik” (Alle vloekwoorden laat ik even voor wat het is). Snel wordt er gezocht naar de dichtstbijzijnde garage. Ja… er zit dus benzine in i.p.v. diesel. Ai! Een volle tank ook….De dichtstbijzijnde garage is voor ons gevoel natuurlijk super ver weg. Maar wij halen het schokkend. Een Mercedesgarage, ach komen wij daar ook eens!

Met 3 mansterk wordt er gewerkt (gelukkig blijven zij voor ons open) om de tank leeg te maken, de filter schoon en de tank weer te vullen met diesel. Ondertussen lees ik een feitje; 80 %van diegen die verkeerd tanken zijn mannen… hhhmmm leuke feitjes. En het gebeurd meestal bij vermoeidheid of een na een ‘ernstige gebeurtenis’. Check! Ach… nu lachen we (er bijna) om. Maar op dat moment niet!!!

Zo… na betaald te hebben (65 euro, een koopje voor bijna 2 uur werk met 3 man, maar toch zonde van het geld) kunnen wij weer rijden, natuurlijk eerst nog even helemaal vol tanken. “Met diesel hé, wordt er 3 keer geroepen als wij wegrijden”. En dat doen we!! De tank vol en hup naar huis!! Om 22.30 uur zijn wij thuis. Heerlijk.

Gisteren alleen nog even de hond halen en dan is alles weer ‘normaal’. Rens is positief getest dus blijft thuis en ik ga op weg. Hmmm weg werkzaamheden op de snelweg. Ik zie de politie en denk….ohhhh iets de snelheid aanpassen… gelukt, geen probleem… “Hé, blijft die politieauto nu voor mij rijden? Maar hoe dan? Sirene aan? Echt? Moet ik aan de kant, vast niet voor mij…

En dan het tolpoortje, ik betaal en zie ze staan… met sirene aan, bordje in de hand maken zij gebaren…naar mij! Ik moet naar de kant! Hmmmm… snel mijn mondkapje voor (haar los, had ik al gedaan) en vriendelijk lachen. Ok, dat heeft in Italië dus niet heel veel effect. Mijn papieren… uhm… welke? Ik geef alles wat ik heb, nee het is niet goed. Hoor ik nu echt dat ik een bekeuring krijg omdat de auto niet naar de garage is geweest??? Whaa onze auto die ongeveer maandelijks bij de garage staat?? Ok, hij laat even een voorbeeld zien van het papier wat ze willen hebben. Ik trek alles overhoop en vindt onder de stoel nog een mapje. “Si, si!” Ja, daar is het papier wat ze zoeken, waar idd opstaat dat de keuring van de auto is verlopen. Hoe dan? Hoe kunnen we dit vergeten zijn??? Ohhh wat erg! Ik mag nog even de hond ophalen en daarna moet ik naar huis en de auto laten staan! Ik teken voor een boete en lach er maar weer om. Ik krijg later een appje; “Zo worden jullie natuurlijk nooit rijk”. Nee en zo is het… maar ach…Iemand zou gezegd hebben. Fotoboeken en verhalen maken voor het leven. En dat doen we, kasten vol.