Het is donderdagochtend en tijd voor een mooie wandeling met Pippa. (En achteraf een avontuurlijke). Dus hup richting Lago di Fiastra. Eerst even langs bar Mo Ma voor een kopje koffie, brioche en door. Helaas geen sneeuw maar de route er naar toe is én blijft mooi.
In de auto naast mij, houdt Rens alles wat wordt verbouwd in de gaten, met veel ‘wow bizar hé, ‘zo dat schiet al op’, ‘niet normaal wat ze allemaal kunnen’.
Eenmaal bij het meer, parkeren wij de auto en beginnen met wandelen. Pippa los rennend vooruit, richting de stuwdam. Het is een mooi pad en tot onze grote verbazing staat het water van het meer super laag (later is dit onze mazzel) en je ziet de steile wanden uit het water komen.
Wij zien dat er aan de overkant van het meer gewerkt wordt aan de weg en de berg met flink grof geschut. De twijfel over onze ‘hele ronde’ begint op dat moment, maar goed…Wij lopen door.
Wij zijn bijna bij de stuwdam en zien een hilarisch tafereel. 6 mannen zijn 1 (lees nog een keer goed, ja 1 ja) picknicktafel in de olie aan het zetten. Grote pot op de tafel, allemaal een kwast en go! Ja echt te grappig. Zo doen ze alle picknicktafels om het meer. Ach wel weer netjes.
Aan die mannen vragen wij of wij door kunnen lopen. Hmmm twijfel. De één vraagt zich überhaupt af waarom je dat zou willen en de ander denkt wel dat het kan, hoewel delen weg wel zijn afgesloten en het gevaarlijk terrein is.
Ach wij kijken nog een keer goed naar de overkant, zien het water hoog staan en denken wel dat het lukt. Een ‘heen-en-weer-route’ is altijd zo’n teleurstelling.
En met prachtige uitzichten lopen wij door en bepalen op een afstandje waar we de weg moeten omzeilen en langs het water moeten lopen.
En daar zijn de eerste flinke vrachtwagens. Wij vragen aan een van de mannen in een oranje pak of wij door kunnen lopen. ‘Ja, dat kan, geen probleem ‘.
Ok, relaxed. Dus dat doen wij. Nog geen 100 m verder worden wij ingehaald door een kleine vrachtwagen en een vriendelijke meneer (die er net naast stond, toen wij vroegen of wij door mochten lopen). Tja dat was dus toch niet de bedoeling, maar ‘vooruit als we maar uitkeken en voorzichtig deden’. Gevaarlijk terrein dus. Ok. Nou ja en door. Een stuk te ver gelopen en weer terug om richting het water te lopen. Best een prima pad langs het meer. Op dat stuk dan. Je moet je voorstellen dat het allemaal losliggende stenen zijn, bomen die op een of andere manier normaal onder water staan dode bomen en op sommige plekken is het dus steil. Maar echt steil!
Weer die twijfel. Wel doen, niet doen, maar gewoon geen zin meer om helemaal terug te lopen. Hmmm toch door.
En nu wordt het dus pas echt steil. Eén stap verkeerd en we liggen in het water. Behoorlijk schuin, bijna liggend tegen de wand, lopen we langs het meer. Pippa heeft besloten om via het water te gaan, dat loopt blijkbaar (zelfs voor een hond) beter. Ai ai ai. Hoe zijn wij hier nu beland. Gelukkig weer een stukje ‘recht’, klein stukje dan. En weer schuin en steil. Is het nog wel leuk? Is het wel verantwoord? Ja, het eerste wel…maar het tweede? Ach lekker belangrijk. Vervolgens komen wij langs het volgende obstakel, een stroompje waar wij overheen moeten, bomen, stammen en nog meer losliggende stenen. Resultaat; Rens een natte voet en heel veel klimmen en klauteren. Wij houden hier stiekem wel van.
Shit. Nu zijn wij op een punt gekomen, waar wij dus echt niet langs kunnen. De steile rotsen eindigen direct in het water, kansloos. En terug nu zeker geen optie meer en wij kijken naar de mogelijkheden.
Pippa had, na de wandeling door het water, al besloten om langs de gigantische wegwerkzaamheden te gaan en bekeek ons van boven. Wij zagen dat het ergste voorbij was (voor dat moment). En dus klommen wij, van graspol naar graspol (helaas ook bramen) en van boom naar boom, naar boven. Zo gelukt, verenigd met Pippa.
Vervolgens weer een stuk verder over de weg. Ja inderdaad, tot de volgende werkzaamheden. En daar gingen wij weer… een zelfde soort steile pad weer naar beneden, langs de losliggende stenen en boomstammen. Het glijden, klimmen en klauteren ging weer verder. En op deze manier is het gelukt om uiteindelijk, na 3 uur, weer voldaan terug te komen bij de auto.
