Het is woensdagochtend en wij kijken terug op een super relaxte dinsdag… Want dit was een geweldige dag; één van de extra’s (ik wil eigenlijk extraatjes schrijven, maar ooit gelezen dat schrijven of praten met -tjes echt een vrouwending is… dus dan maar niet…ok ik dwaal af) dat wij hier zijn. Echt genoten!

Dit na een paar kutdagen te hebben gehad! (Althans… ik dan… Rachel). Gewoon, super onrustig, gek worden van jezelf, huilen om niets, mensen missen en dan ook nog veel, heel veel regen…Nee… ik klaag niet, maar zo was het gewoon! Soms is emigreren ook gewoon stom.

Maar dan zo’n dinsdag… heerlijk!! Na veel uitzoeken of wij wel of niet weg mochten… toch gegaan… op naar de bergen! Alle tassen van zolder werden uitgezocht… want nog een keer richting de sneeuw zonder ‘sneeuwkleding’ dat kan toch niet… dus kijken wat er nog is en nog past… Rens in zijn Lidljas, Rachel in haar zeer oude geel geworden snowboardbroek (uit de tijd dat ik veel ging skiën en snowboarden) en Siem in een perfect pak. Joep… tja die wilde het liefst in zijn korte broek; zal de leeftijd wel zijn (maar ook hij met een passende skibroek en een net gewassen jas, dus top). Compleet.

Handschoenen, sneeuwschoenen, sleetjes en de hond achter in de auto en gaan…

Rens had de webcam nog even gecheckt…tja wel wind en weinig mensen… maar ach…’zal toch wel meevallen?’. Toch?

Wauw…na 30 minuten, reden wij een winterwonderland tegemoet… fantastisch…alles wit…mooi… Eén bocht om… nog één bocht…nog ééntje (echt respect voor de fietsers hoor) en daar was de wind. Niet een beetje wind… maar heel veel wind! Ongelofelijk! Het leek wel een sneeuwstorm. Maar ach… even verder rijden, daar zal het wel meevallen… Dus nog een bocht en ja… daar is misschien een mooie plek om te sleeën (lees: niemand, maar dan ook niemand op de ‘piste… daar is vast een reden voor). Siem is zich achterin de auto al aan het omkleden… hup in zijn onderbroek, ski broek aan… en Joep… tja… die ontdekt dat hij geen jas bij zich heeft… uhmmm… Gelukkig bestaat mijn jas uit twee delen; dus één deel naar hem en het andere hou ik zelf… Rens opent de autodeur en probeert ook zijn skibroek aan aan te trekken. Kansloos… Kansloos om op één been te staan. Ik zie hem bijna vallen, dus zelf ook even naar buiten. Met twee handen de deur vasthouden, deur weer dicht en proberen een foto te maken. Best mooi. Ok… met de wind in de rug lukt het wel… ik draai mij om en kan direct geen adem meer halen. Uhmmm is dit een goed idee??? Wij kijken elkaar aan… Nee, onverantwoord dus een andere plek zoeken. Wij rijden naar de andere kant van de berg. Daar kleedt iedereen zich aan in de auto. “We hadden ons er echt op verheugd”, klinkt het achter in de auto. En zo is het. Dus hup uit die auto. Al snel blijkt dat het een flink pak sneeuw is, waar je niet kunt lopen… dus op de knieën naar ‘boven’. Rens voorop en die jongens erachteraan. Het is een hilarisch gezicht. En dan weer zo’n vreselijke wind die al het sneeuw verplaatst. Iedereen op zijn buik op de grond, gezicht bedekt…wind weg en weer een stukje verder. De mensen die langs rijden, het zijn er niet veel, maar die liggen denk ik helemaal in een deuk óf verklaren ons echt voor gek! Ik denk het laatste! Ok, en dan op die slee…daarvoor kwamen we, ai… die sleet dus niet. Ach er wordt wat gespeeld, vooral met de wind (plat op de grond en weer verder), en besluiten toch te gaan… te gevaarlijk. Eenmaal bij de auto is er een auto naast ons geparkeerd, die niet meer weg kan. Ohhh no. En wij dan? Ach die mannen zijn voorbereid en pakken hun zak zout (onze les: zout kopen en in de auto leggen) en het bijbehorende bekertje (dat zou ik dan gewoon met de hand doen… maar goed) en strooien het voor en achter hun wielen. Zij kijken naar onze auto, onze kinderen die nog ergens in de sneeuw liggen en strooien bij ons ook. Wauw top! Rens klimt snel in de auto en kan er uit. Gelukkig!! De mannen naast ons kunnen er na een paar keer proberen ook uit. Wauw. Dat zout is geweldig!

In de auto warmen we op en rijden naar ‘beneden’ en kleden ons weer om. Joep in zijn korte broek en de rest weer ‘normaal’. “Nou dat was wel een avontuur hé”. En zo is het! Wij besluiten van 1 graad op de berg naar 15 graden, Abbadia di Fiastra, te gaan. Daar lopen wij door een ‘spooky’, maar prachtig bos.

De dag sluiten wij Mcdonalds etend in de auto af. Ja, het was top!