Jajaja… het is zo ver, 19 december 06.47 uur en wij zitten al een uurtje in de auto onderweg naar het vliegveld van Bologna. Rens zei net…”het lijkt wel of alles in ons leven een uitdaging is”… En dat hij dit zegt is natuurlijk met een reden!!
Wij houden op zich wel van een uitdaging, maar soms zijn de uitdagingen zelfs voor ons te veel…
Gisterenavond de katten weggebracht (mijn hemel, ik wist niet dat ik zo’n emotionele trut was zeg, maar ik heb kinderen dus hou me groot). Ongelofelijk wat een mist… je zag geen hand voor ogen… Wij gingen naar bed met de hoop dat dat in de ochtend weer weg was… Oh ja… Gisterenavond ook nog even ingepakt…(velen verklaren mij voor gek, dat dit altijd zo Iaat nog moet, maar goed… ) koffer gevuld… ai…geen weegschaal… hmmm en nu? Nu maar hopen dat wij niet over de 20 kilo heen gaan…”Mama, kunnen deze 5 knuffels nog mee? Ik heb er in mijn eigen tasje al 9 zitten en deze moeten ook nog mee…”. Ok, ik haal die ene spijkerbroek dus maar uit de koffer…en die haarlak…(Rachel… gebruik jij dat écht? Ja soms… maar deze twee weken dus niet) …en die flesjes olijfolie… en mijn luchtje…en mijn shampoo…en daarna doe ik de koffer opnieuw dicht… hmmm zal dit 20 kilo zijn? Geen idee… Rens gaat naar beneden en vergelijkt het met de zak palletkorrels van 15 kilo voor onze kachel (die kachel die een verhaal op zich is). Ach we gokken het er op… koffer dicht (ik vertel er niet bij dat ik alles al een keer in de andere koffer heb gestopt in de hoop dat die koffer lichter was)…
Rens checkt nog even hoe lang we er over rijden… en dan gaan we naar bed. Alles geregeld en klaar om na 1 jaar weer even terug te gaan naar Nederland…
04.45 uur de wekker… Ppfff…ik haat het… maar goed… douchen, aankleden, laatste spulletjes en broodjes in de auto (ok, ok, ok… dat laatste doet Rens allemaal)…Rens vult de olie en de ruitenvloeistof en we gaan op pad….Wij stoppen nog even bij de buren en doen een briefje in de bus om ze fijne dagen te wensen (verrassend genoeg gaat er nu geen hond blaffen…lekkere waakhonden🤣). En ja daar gaan we!
Kramp in de rug en nek van… ja je raadt het al, enorm dichte mist… en dan…
dan zijn wij gelukkig op de snelweg…even iets relaxter rijden…ja… heel even dan!!
Een lampje…een oranje lampje… het knippert… En ja hoor… de auto stopt er mee… hmmm… dan maar naar de kant… even opzoeken in het boekje… ja dat oranje lampje is de motor… kut… dan maar even wachten?!?! Na 5 minuten proberen wij het nog een keer… we overleggen even snel wat we doen… doorrijden? Stoppen? Terug? Tja… Ach hier met pech of bij Bologna? We hebben geen Italiaanse ANWB dus een probleem hebben wij dan sowieso…
We gokken het er op… Wij rijden verder…het oranje lampje brand nu. Gelezen dat het beter is dat het brand dan knippert… dat is dan weer positief!! Achterin wordt geroepen dat we gewoon Marco moeten bellen… dit geeft aan dat wij niet voor het eerst pech hebben met een auto (als ik dit allemaal ga beschrijven wordt het een dikke trilogie, dus dat doe ik maar niet)…
Wij rijden weer…hé kut weer dat lampje… En nu weer knipperen…. weer langs de kant! Snelweg, pikkedonker (waarom heet het eigenlijk pikkedonker, maar ja…) en mist… Ach… 5 minuten wachten werkte net ook… Rens ook meteen maar plassen… hij moet eigenlijk ook poepen en zegt: ” ik zie mijzelf alweer zitten op die vieze wc van het vliegveld”. Dat vind ik dan weer redelijk optimistisch… dan hebben wij in ieder geval het vliegveld gered…🤣.
Wij rijden weer… lampje brand… mooi!
“Mama, mag ik een broodje?” Wij gaan tenslotte op vakantie en dan eten wij de broodjes in de auto… ik smeer het broodje… grrr…mes valt… smeerkaas op mijn spijkerbroek… En dan te bedenken dat ik die andere uit de koffer heb gehaald… Ach als ik mij daar druk om moet maken 🙈🤣… er zijn belangrijkere dingen… zoals een oranje lampje!! Nu maar duimen dat wij het halen… nog 125 km te gaan…