Ken je dat gevoel, dat je iets aan het doen bent waarvan je denkt “Oh, hier ben ik echt heel slecht in, maar dan ook echt heel slecht”?
Nee? Nou dat is best wel relaxed. Ik heb dat dus wel.

Nou, ik had dus donderdag zo’n moment met het korter maken van de gordijnen. 🤔

Zo’n klusje wat laag op de prioriteit staat omdat het toch ‘zo gedaan’ is. Ja misschien, als je een naaimachine hebt en super handig bent. Maar niet als je Rachel heet en dus met zo’n plakrandje aan de slag gaat. 🤣Ok, eerst even meten hoe lang ze moeten zijn. Hmmm, ongeveer 2.20 m want ik haat het als ze op de grond hangen.

Even snel binnen in huis vegen, gordijnen uitleggen, meetlint erbij en go!
Oh, nog even snel het strijkijzer pakken (zo’n ding wat ik dus echt NOOIT gebruik). En wat je misschien wel ziet…

Nou ik weet niet of je ooit wel eens met zo’n plakrandje hebt gewerkt. Ach je zou denken, dat is toch simpel, maar ai ai ai, wat een gepriegel zeg.

Eerst dus dat knippen. De meeste die ons al langer volgen weten ondertussen hoe scheef (en kort) ik alles knip. En dan een gordijn met ‘los binnengordijn’. Hoe krijg je dit dan ‘perfect’ recht? Nou ik dus niet! Gelukkig zit ik niet in de mode.
Hmmmm, dan dat randje er recht in stoppen (lees proppen). Zo’n klein dun randje wat natuurlijk dubbel vouwt, doet wat ik niet wil en niet op de plek blijft waar ik wil! Hatelijk! Maar het gaat mij lukken.

Ik heb dus een ‘scheve’ rand, met binnenvoering die vastgeplakt moet worden aan de volgende rand met binnenvoering. Kan je het nog volgen? Ok… ik probeer de andere kant van het gordijn recht te trekken met mijn tenen. Want je kunt natuurlijk nooit een gordijn van 1.45 m x 2.20 m helemaal ‘recht leggen met zo’n klein plakrandje’. Althans ik niet!
Dus die tenen… ok, ik begin met een klein stukje. Snel vouwen, randje er tussen en snel de strijkbout erop. Mooi, het begin is er. Stukje voor stukje ’trekken met die tenen’: overigens super schone tenen natuurlijk ‘.
Jeetje, wat is dit een vreselijk karweitje! Ja, je kan mij dus beter andere dingen laten doen, maar ja, het moet gebeuren Nou, na een hoop gepiel, zittend op mijn knieën, met mijn tenen en vingers bijna in de kramp, lukt het stukje voor stukje. Vouwen, nog een beetje vouwen, proppen en dan weer die strijkbout. Hmmm, één plakrandje is dus niet genoeg. Ik plak er gewoon nog eentje tussen. En na nog langer pielen is het gelukt. En ik moet zeggen… best wel redelijk ook. Zie je niets van:) Al zeg ik het zelf! De gordijnen hangen weer. Ach misschien maar voor een jaartje…Want waarschijnlijk volgend jaar nieuwe cottages!