Zo… wat een maand hebben wij achter de rug! Stress over het badgebouw, SBS-6, natuurramp, mislukte opening, eerste geslaagde Italiaanse avond en een volle agriturismo-camping.

Maar goed, laten wij bij het begin beginnen.

10 juli zou het badgebouw klaar zijn… wij wisten ondertussen natuurlijk al beter. Dat zou nachtwerk worden, dat hadden wij al ingecalculeerd. En inderdaad. Vrijdag 19 juli om 17.00 uur zou het openingsfeest zijn van onze agriturismo-camping en donderdagnacht om 01.30 uur waren Rens en ik nog de latjes van de deuren (die niet pasten) aan het verven. Vrijdagochtend op de knieën het badgebouw schoonmaken (cement van de vloeren bikken) en alles mooi maken voor opening. Hmmm… na veel ‘Ik-vertrek’ afleveringen gezien te hebben hadden wij toch echt het idee dat wij gewoon ruim op tijd klaar zouden zijn… Niets was minder waar… Ook wij waren van die losers die het niet op tijd af hadden.
Maar goed om 16:30 waren wij klaar voor het openingsfeest (overal in het dorp hadden wij posters opgehangen, opdat de nieuwsgierige dorpbewoners konden komen kijken en ook de burgemeester en gevolg zouden komen), alleen nog even douchen. De camera volgde ons overal en dus ook op het moment dat ineens de wind draaide. Binnen enkele seconden was een strak blauwe lucht verander in een zwart, onheilspellend monster. De wind blies de eerste stoelen en partytenten al weg en wij probeerden nog te redden wat er te redden viel. Echter de wind nam toe en er viel ook ineens heel veel regen naar beneden (eigenlijk kwam het horizontaal op ons af). Toen gingen ook de familietenten de lucht in en ook de safaritenten werden losgerukt (kabels knapten en/of haringen van 50 cm werden uit de grond gerukt). Marieke zat in een tent met de kinderen en zij werd door de wind met tent en al de lucht in getrokken…. het werd echt gevaarlijk! De kinderen werden het huis ingejaagd en daar waren zij in ieder geval veilig (al voelde dat niet zo doordat de wind trok aan de ramen en het water van alle kanten het huis binnenkwam). De bliksem sloeg aan alle kanten in. Het leek uren te duren, maar in werkelijkheid was het nog geen half uur.
Plots was het monster weg… de zon kwam terug en de wind was weggevallen. Achterbleef een enorme verwoesting; overal kapotte tenten, weggeslagen meubilair en kledingstukken. Binnen zaten wij… verslagen, huilend en bang.
Maar zoals Jorn toen zei: “gelukkig zijn wij allemaal gezond gebleven”.

Vrij snel daarna kwamen de inwoners van het dorp (Italianen, Engelsen en Nederlanders) … nette schoenen gingen uit en laarzen gingen aan. Nog diezelfde avond werden alle kapotte stukken van het terrein verwijderd, de safaritenten zo goed als het kon opgezet en modder verwijderd waar nodig. De volgende ochtend kwamen zij weer met tientallen. De sfeer was er een van “wij gaan dit samen in orde maken”. Zelden zoiets onbaatzuchtigs en positiefs meegemaakt. Verder zorgde Marco dat de familietenten konden worden vervangen en kwamen anderen eten en cadeaus brengen.
Om 16:00 kwamen de eerste gasten en zij reageerden met “maar waar is die ramp dan geweest?”
De camping was er weer en wij konden beginnen!!!
Zo blij en gelukkig met de hulp van alle bewoners van Loro Piceno, Marco, Jorn en Marieke.

Wat toen volgde… wij hadden een camping. Dus iedere ochtend het badgebouw schoonmaken, het zwembad klaarmaken en de bar inrichten. Vrolijke kinderen op de camping, plonzen in het zwembad, vrolijke mensen aan de bar/op het terras, etc.

Wij vragen nu aan de gasten om hun ervaringen en feedback. Daar hopen wij van te leren en volgend jaar sterker voor de dag te komen. Met veel tips kunnen wij aan slag en enkele zijn nu al daadwerkelijk opgevolgd.
Belangrijkste positieve punten; onze gastvrijheid, het uitzicht, het gezellige barretje en het belangrijkst punt van aandacht is de schaduw. Mensen vinden het heel warm (wat het natuurlijk ook is in Midden-Italië in de zomer) . Wij zijn druk aan het denken wat wij daarmee kunnen gaan doen.