Zo… alle doelen van gisteren en vandaag zijn gehaald… nou ja bijna alle doelen. Maar ja, wij zetten dan ook graag hoog in. Waar wij vroeger op de middelbare school, genoegen namen met een 5.5 is dat nu niet genoeg… Dus lekker hoog die lat. Wij wilden avontuur, nou dat hebben wij!

Een deel van de kozijnen van de chalet zijn geschilderd. Eerst weer opnieuw geschuurd, dit omdat toen de kozijnen gebracht worden, er van die ‘stootlatten’ opzaten. Hmmm ok… die waren er dus niet afgehaald bij de eerste keer lakken, dus kleurverschil. Hup even schuren (met zo’n schuurapparaat met zo’n handig zakje, wat het stof tegen moet houden; nou niet dus) en door met verven (idd groene benen, door de broek heen).

Een deel van de vlonder vastgelegd, dit omdat de schroeven op waren en er geen andere verkrijgbaar waren…baal!! Maar dus niet onze schuld

Italiaanse les… Ai… ik zat er echt als een klein kind bij… zo voelt het als het niet helemaal lukt (of beter gezegd, als je niet leert!). Ja… ik moet echt beter mijn best doen! Ik wil heel snel praten (voor diegene die mij kennen lukt dit in het Nederlands aardig)… maar ik wil dit ook in het Italiaans…dit lukt wel, alleen snapt niemand mij….klein detail! Dus beter oefenen. Zoals ik voorheen op school tegen ‘buitenlandse ouders’ zei “het is goed om Nederlandse tv te kijken”, kijk ik nu nog steeds ‘Nederlander tv’. Ai!

De gravers waren klaar, de buizen en elektriciteit gelegd, hechtingen bij de hond zijn eruit gehaald, de pallets geregeld en de planten, die hebben wij uitgesteld. Nou ja, waarom? Nou… omdat de cottages ‘even’ naar beneden werden gebracht en daarna ‘even’ op hun plek werden gezet. Mamamia! Dit was echt heel slecht voor ons hart! Maar echt heel slecht! Ohhh en nu vergeten wij te vertellen dat het bed tussendoor ook gebracht werd!! Jaaaa! Het past! En tijdens het uitpakken; “Hier is ook het grote bedframe, daar heeft u tenslotte voor betaald’. Zij vergeten waarschijnlijk alleen dat het niet paste en wij er dus niets aan hebben!! Nou ja, uhm we bedenken er wel iets mee. Meenemen kostte geld.

Terug naar de cottages. Daniele met zijn tractor naar boven, het gelaste deel eronder, de cottage er aan en rijden maar! Roberto (één van de gravers) voorop, Claudio (de andere graver) erachter en zo hup naar beneden, even een paar keer flink steken…en op het terrein. En dit twee keer! En toen… ja… naar de plek! De grond die voor een schep, een hark of een hak niet is te bewerken is, is voor een tractor met cottage (vol met hout en meubels) erachter net boter! En daar gingen ze… nee slepen lukte niet, dus duwen én trekken. Eén tractor ervoor, de andere erachter en gaan! Ongelofelijk wat een spektakel… En wij… wij stonden erbij en keken er naar! Jeetje wat zijn die gasten handig! Ongelofelijk!!

En met veel pijn en moeite naar ons idee (een grap voor alle anderen) stonden ze in het donker op de plek… ok eentje ‘gevaarlijk’ scheef (lees behoorlijk naar voren hellend!) Maar ze stonden! Zo de woensdagavond konden wij afsluiten in ons nieuwe bed om donderdagochtend weer aan de slag te gaan! Als een malle moest alles geregeld worden! Er is namelijk noodweer op komst (wind, veel wind; die dingen moeten dus recht gezet worden, actie!)

Die cottages moesten leeg!!! ‘Ohhh hoe hebben ze al dat hout erin gekregen?! (Eén van die mannen heeft armen waar menig man jaloers op is)’.

Met heel veel vloeken hebben wij hem weer leeg gekregen (zo’n 1000 kilo aan hout).

Die eerste durfden wij in, deze stond redelijk recht! Ok en toen… de rest regelen.

Een krik (die mocht geleend bij de garage), ijzeren platen voor onder de krik bij de smid en de stenen werden gekocht… Dat was een rondje Loro (helaas met de auto tegen een paal gereden, maar dat terzijde).

En daar… Op dat moment een super lief appje van Wendy en Paul (wij komen zo naar jullie toe). Ohhh blij… wij hadden nu namelijk redelijke paniek (die wind, die wind, die maakt ons bij voorbaat al gek).

En met elkaar de eerste ‘goed’ gezet. Krikken, schuiven met stenen, ijzeren platen en door!

En daar was Daniele weer met zijn tractor! Gebeld…of hij toch met zijn heftruck kom komen om hem recht te zetten; wij durfden er niet in, bang dat hij om zou vallen! Laat staan dat wij hem leeg durfden te halen. Ik vergeet er namelijk bij te vertellen dat de eerste cottage vanmorgen kantelde op het moment dat wij hem leeghaalde…en ik kan je vertellen… Dit was echt schrikken, in ene kwamen er tranen… dat zegt wel wat.

Nee de tweede cottage was te zwaar, hij kreeg hem met de tractor niet omhoog. Hij moest eerst leeg! Hmmmm klein probleem; hij stond te scheef waardoor de deur niet open ging!!! Whaaa… ok… geen probleem, iets de cottage liften! Ja gedaan met de tractor! Stenen eronder en uitladen maar! Oh wat waren wij blij met de hulp! ‘Hoe hadden wij dat die ochtend met zijn tweeën gedaan?’

Ok cottage leeg, heftruck eronder en daar stond die!! Redelijk recht… de rest kunnen wij zelf. Daniele en zijn vader vertrekken en wauw wat zijn wij hun weer dankbaar! Net als Paul en Wendy! Blij!

Het was ondertussen 15.00 uur. Joep heeft zelf lunch gemaakt (sorry Joep), ik kleed mij om, om samen met Joep naar het ziekenhuis te gaan voor zijn prikken. Onderweg naar het ziekenhuis bijna een hond aangereden die voor de auto langs schiet… en dan in het ziekenhuis even rust! Even zitten en adem halen!

Dat duurt een uurtje en dan weer door naar de tandarts! Jeetje wat zal dat nieuwe bed vanavond lekker slapen!!

Ach avontuur dat hebben wij!!!