In Amstelveen deed ik best veel op de skates; naar tennis, naar het werk, naar school, ja best veel en altijd super relaxed. Voordat wij vertrokken naar Italië, nog nieuwe skates gekocht… dus daar kon het allemaal niet aan liggen. En tja, ik heb ook best een grote mond, dus…skaten hier in Loro Piceno kon ik ook wel, dacht ik…hmmmm…ik word ouder en dus best schijterig.

Drie weken geleden eerst nog geoefend langs de boulevard en tot mijn verbazing ging dat best goed, dus ik dacht… hup skates in de auto, fietsen van die jongens achterin en parkeren op het pleintje van Loro Piceno. Slippers uit, skates aan en actie. Op naar ‘de overkant’, naar San Lorenzo.

En daar gingen we. Ik voorop, die jongens erachteraan (de één slingerend over de weg en de ander op de stoep) en je snapt, ik roepend dat ze voorzichtig moesten doen en op tijd moesten remmen als ze de heuvel afgingen. Ai… remmen…ja remmen, dat is een dingetje op de skates! Zeker als je, net als ik, je rem van de skates af hebt gehaald…die heb je in dat vlakke Nederland niet nodig, was mijn mening. In Nederland maak je een rondje en sta je stil…

En hier in Loro Piceno is dat dus echt anders.

Op het rechte deel ging het best lekker en daar zag ik het; de eerste heuvel (die in de auto peanuts is)… whaaaaaa, voor ik het wist was ik al op de heuvel… ik ging veel te hard (niet een beetje te hard, maar echt heel veel te hard). Shit, ik moest beslissen!!!! Wat ga ik doen???? Jeetje wat ging ik hard…. ja… ik kon niet anders dan zorgen dat ik niet nog verder naar beneden ging op die heuvel… ik moest zorgen dat ik ging stoppen! Maar hoe? Geen rem en een rondje draaien was zeker geen optie! Dus daar ging ik… harder en harder… ik zag de stilstaande auto’s op mij afkomen en ook het winkelruit van de kapper… Ok. Ik maakte de keuze… mijzelf tot stilstand laten komen door op mij kont en handen te glijden!!! Au! ( #Stuktv van vanmorgen was er niets bij). Jeetje wat zal het er gênant uitgezien hebben! En oh wat had ik pijn in mijn iets te dikke kont en oh wat stond ik te trillen… morgen blauwe billen is een feit.

En dan, dan de teleurstelling van mijn kinderen als ik eenmaal weer sta; “mama, ga je niet mee verder? Ik had mij er zo op verheugd!” Ok….hmmm trillend op mijn benen, pijn in mijn kont en bijna niet kunnen praten, dacht ik ‘opgeven is geen optie’… ik skate een héél klein stukje naar voren en bekijk de heuvel. Siem roept; “mama, ik denk dat je dit wel kunt” Ze gaan het even voorfietsen. Zonder te remmen fietsen zij naar beneden… om mij te laten zien hoe hard ik ga zonder te remmen. Ok, kansloos. Dit keer is opgeven echt een optie! Ik doe het niet. De jongens kijken even teleurgesteld, draaien zich om en fietsen samen naar de ‘overkant’. En ik… ik skate nog 10 keer op en neer, tot vlak voor ‘de heuvel’… ga zitten op het bankje in het dorp, zeg iedereen die mij verbaasd aankijkt (nadat ze mijn skates zagen) gedag en besluit dan maar in de auto te stappen… skates uit, slippers aan en op naar ‘de overkant’… en daar, daar fietsen twee jongens met korte broeken en knalrode hoofden.. Jeetje wat ben ik trots.

“Wij zijn nog verder geweest dan San Lorenzo…” en hup… weg zijn. Ik roep dat ze zelf naar huis moeten fietsen en ik kom een beetje teleurgesteld in mijzelf terug bij ons huis. Ik word ouder én schijterig… maar nu ik dit schrijf denk ik; het is voor de skates te steil.

Ok… skaten in Loro Piceno is geen optie! Als code oranje voorbij is, dan maar weer langs de boulevard. Dan nu nog maar even een boekje lezen. Ondertussen zijn die jongens ook weer veilig terug! Fijne zondagavond allemaal!