Het is dinsdagochtend (ja, ja… het is vandaag woensdagochtend… dus dit was gisteren) en wij hebben net afscheid genomen van onze eerste aardige en enthousiaste Duitse gasten. Ze zijn 4 dagen gebleven i.p.v. 1… dus dat is natuurlijk wat wij willen. Ja een mooie start.

Maar goed… dat was dus het leuke deel. Nu zitten wij écht het meest vreselijke klusje te doen wat je kunt bedenken. “Oh ja?”. “Ja!” Nou ik zal je vertellen wat het is. Wij zitten met een kaartje in de hand (zo’n kaartje wat je nooit bij je hebt als je het nodig hebt. Althans ik dan… Als ze bij de kassa vragen; “heeft u een klantenkaart?” “Uhmmm nou nee” zeg ik dan vaak. Op dat moment bedenk ik mij altijd waar ik die kaart heb gelaten. “Oh ja… die heb ik laatst gebruikt om mijn ramen van de auto te krabben”.)

Dus de eerst volgende keer dat ik, in dit geval bij de Kingsport sta, dan weet ik dat ik het kaartje voor de laatste keer vast had bij die vreselijke klus. Het afkrabben van kit!! Serieus… wat is dat toch vies en vreselijk spul. Het is waardeloos om het ergens op te spuiten…daarna waardeloos om het schoon te houden en eraf halen is helemaal verschrikkelijk! Dus ja. Dat zijn wij dus aan het doen. Wel op een prachtige plek en met de zon in onze gezichten (weerkaatsend van de strippen, die wij aan het afkrabben zijn). Wij, die bedacht hadden nooit een accommodatie te nemen met sanitair omdat wij geen zin hadden in lekkages of verstopte toiletten… corona heeft ons op andere gedachten gezet. Tja, met het resultaat dat wij dus nu kit aan het krabben zijn. Lekkage! “Waar?” “Nou… achter het douchepaneel”. Rens had zijn zinnen erop gezet om het zelf op te lossen. En ik kan niets anders zeggen dan ‘wauw’!! Complimenti.

Respect voor zijn doorzettingsvermogen, zijn geduld en zijn handigheid!!

Pfff… ik was dit keer al heel snel allerlei andere klusjes aan het bedenken die wij ook nog moesten doen. Maar ja, hij kent mij. ‘Het moet nu gebeuren, anders doen wij het nooit meer”. Ok… dus krabben… met het kaartje, een verfkrabber en uiteindelijk de nagels (die er dus nu écht niet meer uitzien…en hoe langer wij krabben, hoe zachter de nagels en het verlies van de effectiviteit). Een beetje stickerverwijder (ook zoiets achterlijks; stickerverwijderaar… voor stickers die je nooit meer ergens vanaf krijgt!!! Op deksels, vorken, wc-borstels of bedenk het maar!). En krabben… op de tenen of op de knieën, aan de onderkant van de douchebak. Maar ja… het is schoon!! Geen lekkage meer, dus alles kan weer teruggezet worden en worden vastgekit..ok… Dit laatste laten we nog even op ons wachten. Wauw. Wat een handigheid die Rens!

En dan… het geluid van een camper. Yes mijn ouders… oh nee… toch niet, een andere camper. Dat is natuurlijk ook te gek. Een Duits gezin wat aan het rondreizen is.

En dan na vele verdere klusjes en taken, toch opnieuw het geluid van een camper. Ja. Daar zijn ze. Na een jaar zijn daar dan mijn ouders. Wat een heerlijkheid. En wat lijkt het als de dag van gisteren. Net als vorige week met de ouders van Rens en zijn zus. Het was genieten en weer zo normaal!

En het allerfijnste… mensen durven weer te reizen! Want hier in Le Marche is alles gewoon code geel! Het is veilig! Met een negatieve allogene test mag je gewoon Italië binnen.